Jesień wierszem stoi

Mgła.
        We mgle sad.
    Przez sas iść.
Z Tobą wraz.

Ty...
        Pośród drzew.
    Siedzisz sam.
Wokół mgła.

Ja.
        Z Tobą chcę.
    Pośród mgły.
Kroczyć wraz.

Myśli na cztery krańce świata,

	ku wielkim pięknym stepom,
	ku kwiatom pośród gór,
	ku drzewom pośród puszczy,
	ku miastom pośród pól,

Myśli me wybiegły,
jakoby uciec chciały.

Nie zdołały.

Mgła.
	A we mgle Ty,
	Miasto me.

Liść.
	A wśród liści Wy,
	Przyjaciele.

Drzewo.
	A wśród drzew,
	Piękno.

Z posmakiem kawy w ustach wyruszam w świat.
Nach Breslau.

Las wokół, mokry las.
I błotniste polne drogi, za szkłem mijane.

Ile to potrwa? Zobaczymy...
Czemu się zaczęło? Niewiem...

Do pola kapusty i starego człowieka na nim,
	co trwa, jakby mówić właśnie miał,
		że nie będiz innego
			końca świata,
	wznoszę kolejny mój wiersz.

Bo rzeczy powszednie,
tak światu potrzebne
a tak niedostrzeżone.

Nicość zniknęła
i świat sam zaczął się nowostwarzać.
W punkt się skupiła potęga bycia
świadoma swej bezmiłości
		i bezistnienia.
Stworzył się świat
	nie do pomyślenia.

Jesień liśćmi świat nam zasypała,
tak, że bez mała
nie można wypatrzyć w niej drogi.

Jesienią liściem świat stoi,
więc wracam jakoby Odys spod Troi,
gdzie nic nie znalazłem
po kiego tam lazłem?

Wracam nocą, wiersze piszę,
  SDMu słucham,
Noc to głucha,
  gdy ludź słucha — hały.
I dla żadnej chwały
  lezie, gdzie go bezguście niesie.

Leźć z nimi nie będę, nie chcę.
Po co mam się męczyć bez celu?

Późna to już pora.
Widać przyszła już pora
	pisać wiersze.
Wiersze o czerwonych kwiatach
I o świetle.
O Kasi i Michalinie.
Piękne.
Późna to już pora, prawda.

Z kota w kota
	się przekaca
	wszechświat kota.

Z kota w kota
	płynie czas.

Z kota w kota...
	a kot w nas.

Drzewa strzeliste pod niebo
złocą dla Boga swój mały świat,
gdy przekwitł wszelki wiosenny kwiat,
gdy nie przesłania już ziele nieba,
jakoż przed zimą skryć mu się trzeba,
bo już schłodniało błękitne niebo.

Bóg dziś przezłaca zielone katedry drzew
Bóg codzień stwarza nam taki świat,
który co rok się nam nowostwarza,
co rok umiera złociście tak.
I co rok pięknem schodzi Jesiennym,
I co rok pięknem wschodzi Wiosennym,
o rok; tak.

Bóg dziś przezłaca zielone katedry drzew,
w dali strzelista, z zielonym dachem,
strzela pod niebo, ku chwale Boga,
secesyjna katedra postawiona ręką człowieka.

O Wy, złociste katedry drzew!
Uwielbiam.

Kwitnie Piękno pośród Jesieni,
wytryska czerwienią i złotem,
rozkłada paletę rudych farb
i maluje bezbłękitną, czerwono-żółtą tęczę.

Postać Twa stoi pośród jesieni,
sklepienie drzew nad Tobą się mieni,
sklepienie drzew nad Tobą się złoci,
Postać Twa się złoci pośrodku dobroci,
Gdy jesień ku pięknu tako ją przemieni.

Świecie jesienny, modlący się swym pięknem,
do piękna złocistej modrzewia ikony.
Świecie ukochany, przedziwnie utkany,
ze słońca, z zieleni, ze złotych sklepień drzew,
zdobny w krasną krew, liści swych jesiennych,
świecie nasz zgodliwy, tak dobry, życzliwy,
ku zimie nas nieś!

Muzo jesienna, co brązy nad zielenie cenisz;
Kraino złocista, jesienna ziemio!
Muzo świetlista z krukiem lecąca po trochę słońca,
po resztkę słońca, w koronie słońca,
przez przedświt mknąca zimy.
Dziedziczko dębów, Ty, dzieło Boga,
okruchu słońca zaklęty w liść,
muzo jesienna chcę k Tobie iść!

Wyrastasz wśród jesieni,
złocisz się wraz z nią,
twarz twa jak liść się mieni,
co wpada do twych rąk.
Zostajesz ino liściem,
gdy jesień złoci się,
gdy piękno jej podziwiam,
podziwiam również Cię,
podziwiam tę jesienną,
od brązu do czerwieni,
tęczę co się mieni,
choć tylko się rumieni,
gdy stoisz piękna tak.

Jakoby w umyśle,
	jakoby we śnie.
Jakoby umyślnie,
	a choćby i nie.
Jakoby uczynnie, jakoby bezčynnie,
	jakoby niewinnie.
Jakoby starannie,
	bez celu i wad.
Jakoby zrobiony,
	przepięknie jest świat.